Helen and I

این هفته پست انیمه‌‌‌ای نذاشتم(گذاشتم؟ نمیدونم) برای همین گفتم بیام یه تیکه نابیو بگم از ژاپن. چون بالاخره اوتاکو‌ها ژاپن رو بهشت برین میبینن ناخودآگاه و این یه قانون نا نوشته است که شده یه بارم دوست دارن برن تو هوای ژاپن نفس بکشن و منتظر مترو بمونن و توی قطار له بشن :)

دیانای عزیزم

فقط برای نور طلایی رنگی که از باریکه بین ساختمان‌ها می‌گذرد زندگی می‌کنم. برای سایه درختی که مثل هزار دست هیولا روی زمین می‌افتد. برای نور ستاره‌ها، که هر شب درخشان تر می‌شوند. برای آسمان شب، که هرروز ابی تر می‌شود. برای ماه، که جایی، در سرزمینی بسیار دورتر از اینجا، روی سطح دریاچه‌‌‌ای تصویرش را تماشا می‌کند.

رویای او را می‌دید

جنگی سه گانه آغاز می‌شود.

دیگه حالم داره از خودم بهم میخوره که تا تقی به توقی میخوره پست میذارم. ولی خب...چه کنم که نیازمندم. به حرف زدن و شنیدن. شما هم اگر یک هفته تمام با دو بزرگسال استرسی، و یک کودک روی مخ در خانه گیر می‌افتادید، همین حس را می‌داشتید(دارید؟)

باران دیگه فهمیده وقتی داره از اتاق میره بیرون مثلا آب بخوره، باید سر راه از روی میز وسط خونه یه مشت شکلات بیاره، قبل اینکه بشینه پشت میزش بریزه رو تخت من. و یه جواب«هوم» مانند و صدای خرچ خروچ باز شدن شکلات بشنوه :/

کاملا ناگهانی، درخواستی عاجزانه دارم.

این چند روز تعطیلی کلی اتفاق تو خودش داشت. دقیقا مثل زمان امتحانا که کلی کار تونستم انجام بدم و هرروز به جای اینکه برم درس بخونم نشستم پای نوشتن تو بیان و انیمه و کتاب. الان هم کلی حرف دارم که به سمع و نظرتون می‌رسونم.

آقا من چند وقتیه معتاد فن فیکشن شدم